Malarstwo olejne – technika malarska, posługująca się farbami olejnymi.
A dokładniej technika polegająca na pokrywaniu płótna, deski lub innego podłoża malarskiego farbami składającymi się z oleju lnianego i odpowiednich pigmentów.
W Europie moda na malowanie obrazów olejnych została zapoczątkowana przez flamandzkich artystów.
Malarstwo olejne ma bardzo dużą swobodę w doborze i mieszaniu barw, uzyskiwaniu efektu matu lub połysku. Obrazy olejne cechuje też duża trwałość.
Pod koniec XX wieku dokonano przełomu technologicznego, tworząc farby wodorozcieńczalne.
Od początku cywilizacji człowiek korzystał z barwników i pigmentów dostępnych w najbliższym mu otoczeniu, pozyskiwanych z ziemi, roślin czy zwierząt.
Najwcześniejsze pigmenty wykonywano z kolorowych wytworów natury – biel z kredy, czerwienie, żółcienie i brązy z glinek: ochry i ugru.
Ciemne barwniki uzyskiwano z sadzy i węgla drzewnego.
Pigmenty były pozyskiwane także z muszli ( np. purpura tyryjska) , kamieni szlachetnych ( np. malachitu)
Od XIX – wiecznej rewolucji przemysłowej większość pigmentów i barwników dostępnych na rynku wytwarzana jest sztucznie.
Uczniowie klasy VI wcielili się w malarzy z dawnych czasów i próbowali swoich sił w malarstwie olejnym. Poznali nazwy kolorów takich jak : cynober, ugier, ochra, umbra palona, siena palona, indygo, ultramaryna, których dziś raczej powszechnie się nie stosuje.
Dawne naturalne pigmenty zastąpiły bardziej współczesne i tak np. kolor czarny uzyskaliśmy z szadzy, kolor czerwony z papryki, kolor żółty z kurkumy, kolor kremowy z imbiru, a brązowy z kawy rozpuszczalnej.
Doświadczenie tego rodzaju dało uczniom wyobrażenie jak w danych czasach trudno było pozyskać niektóre barwniki ze względu na ich wysoką cenę.
Tym samym dowiedzieli się, że życie i twórczość dawnych malarzy nie należały do łatwych.
A.Lipska
